Μια ιστορία σαν χολιγουντιανή ταινία ,γεμάτη συμπτώσεις που οδήγησαν σε ρηξικέλευθες ανατροπές με πολλές από τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες να έχουν αφήσει το στίγμα τους πάνω σε αυτό το σταφύλι και φυσικά με το απαιτούμενο αίσιο τέλος.
Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή …Το σταφύλι της ποικιλίας Μαλαγουζιά είχε εκατονταετή παρουσία στον ελληνικό αμπελώνα στην ευρύτερη περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας, κυρίως στο Μεσολόγγι και την ορεινή Ναυπακτία που αποτελεί και την ιδιαίτερη πατρίδα του. Έχαιρε μάλιστα μεγάλης εκτίμησης από τους παραγωγούς λόγω της μεγάλης παραγωγικότητας, του πρώιμου τρύγου της και του ότι δίνει υψηλόβαθμα κρασιά.
Κατά την Τουρκοκρατία οι Έλληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την αμπελουργία λόγω της υψηλής φορολόγησης που τους επιβαλλόταν από τους κατακτητές. Η διάσωση της αμπελουργίας στον ελλαδικό χώρο οφείλεται σε δύο καθοριστικούς παράγοντες΄: την εξαίρεση του Αγίου όρους από το καθεστώς φορολόγησης (όπου και διασώθηκε η ποικιλία Λημνιό) και στις πέργκολες που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες για σκιά στις αυλές τους. Οι κληματαριές αυτές τους επέτρεπαν να τρώνε σταφύλια αλλά και στα κρυφά να φτιάχνουν κρασί λειτουργώντας έτσι ως Δούρειος Ίππος για τη διάσωση της Μαλαγουζιάς και άλλων ενδημικών ποικιλιών.
Οι δοκιμασίες όμως του αγαπημένου μας σταφυλιού δεν τελειώνουν εδώ. Αργότερα, με την οικοπεδοποίηση της πεδιάδας της Ναυπάκτου και την ανάπτυξη των αρδευόμενων καλλιεργειών στο Μεσολόγγι η αμπελοκαλλιέργεια μειώθηκε δραματικά με αποτέλεσμα η <<Σταχτοπούτα >>των ελληνικών κρασιών ,όπως αποκαλείται, να φτάσει πολύ κοντά στον αφανισμό από τον τόπο καταγωγής της.
Μεταφερόμαστε τώρα στο 1952 (είπαμε μοιάζει με ταινία ) όπου ΄έχει ξεκινήσει η κρίση στη Διώρυγα του Σουέζ και που θα κρατήσει ως το 1967, με πολλές χρονιές να μένει κλειστή για τη διέλευση πλοίων ,αναγκάζοντας τα έτσι να κάνουν τον περίπλου της Αφρικής και εκτοξεύοντας έτσι τα ναύλα. Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη Μαλαγουζιά θα αναρωτιέστε.. Τότε λοιπόν, περίπου το 1970, ο εφοπλιστής Γιάννης Καρράς βλέποντας την επικρατούσα κατάσταση σκέφτεται να στραφεί σε άλλες επενδύσεις δημιουργώντας ένα πρότυπο τουριστικό κτήμα με αμπελώνες ,το Porto Carras.Σε αυτή του την απόφαση συνετέλεσε η κρουαζιέρα που είχε κάνει το καλοκαίρι του 1963 στο Άγιο Όρος θαυμάζοντας μεταξύ άλλων και τους αμπελώνες..
Επιζητώντας την αναβίωση ελληνικών ποικιλιών στράφηκε στα Ινστιτούτα Οίνου και Αμπέλου ,όπου μεταξύ άλλων ,ο καθηγητής Λογοθέτης τους προμήθευσε με τα 2-3 τελευταία κλήματα Μαλαγουζιάς που διασώθηκαν κυριολεκτικά από μια βέργα χάριν στον γεωπόνο Κοτίνη. Το 1977 οινοποιός στο κτήμα ήταν ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου όπου και έβγαλε το πρώτο κρασί Μαλαγουζιάς .Ήταν τόσο γλυκόπιοτο που το ονόμασαν <<Ξελογιάστρα>> μαζί με τον Καρρά γιατί σε παρέσυρε να το πιείς. Από το 1998 και μετά άρχισαν να δίνουν και σε άλλα οινοποιεία συμβάλλοντας έτσι στη διάδοση της ποικιλίας.
Κάπως έτσι λοιπόν φτάνουμε στο σήμερα όπου η αναγεννημένη από τις στάχτες της βασίλισσα Μαλαγουζιά αποτελεί την ποικιλία που καλλιεργείται περισσότερο στην Ελλάδα ,παρουσιάζει από τις μεγαλύτερες εξαγωγές ελληνικού κρασιού όντας πρέσβειρα της ελληνικής γαστρονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τώρα αν σας δημιουργήθηκε η όρεξη ή περιέργεια να γευτείτε ΄ένα ποτήρι από αυτό το κρασί δεν σας αδικούμε αλλά είμαστε εδώ να σας προτείνουμε μερικές από τις καλύτερες εκφάνσεις της:
-Μαλαγουζιά Κτήμα Porto Carras
-Μαλαγουζιά Κτήμα Γεροβασιλείου
-Μαλαγουζιά Κτήμα Ερυθρού Ρόδου
Καλή σας απόλαυση!
